dilluns, 25 de juny del 2012

Vintè-primer

Aquest mes he fet 19 anys. 
Sóc un any més major, acumule noves experiències a mesura que passa el temps.
Coses que he trobat i assimilat...
He trobat nous bons amics a la universitat, he trobat el meu lloc amb ells.
Encara no estic molt segura d'haver escollit la carrera que em fa feliç, però he fet tantes coses noves... que plantejar-me tres anys més aprenent tot açò se'm fa difícil de deixar. He començat a soltar-me.
He reprès o reafirmat el meu compromís amb moltes coses que havia deixat o potser mai havia començat: els juniors, els moviments socials, la música, els amics, la família, el poble, l'art plàstic.
M'he sentit mil voltes decepcionada amb la societat, amb les persones, amb mi mateixa. M'ha costat despertar-me cada dia pensant en les injustícies quotidianes i les inevitables contradiccions humanes.
He disfrutat moltíssim ajudant a créixer a un grup de xiquetes a les que ja estime com si fóren les meues filles, he treballat molt per educar-les en valors i per tal de desenvolupar la seua capacitat crítica. He disfrutat observant-les, a elles, i als xiquets més menuts. He tornat a sentir-me viva amb ells.
He lluitat amb les meues passions, he plorat per l'absència de temps i la pressió, he habut d'establir prioritats entre les coses que faig per tal de disfrutar-les com cal, encara que dolga deixar coses que t'agraden. Intente convèncer-me encara a mi mateixa que tot no es pot fer alhora.
He dormit al calor de la reciprocitat per primera volta, he sentit a prop la pell d'altra persona. Gràcies a ell he après a respectar-me i valorar-me a mi mateixa, independentment dels pensaments dels altres. M'ha fet qüestionar-me la naturalitat de les personalitats, l'utilitat dels somnis i les passions i m'ha ajudat per tal d'iniciar-me en un nou camí. Ara s'ha acabat, però agraïsc haver-me atrevit a llençar-me, perquè baix hi havia algú per recollir-me i acompanyar-me.
He provat de relaxar-me més, he intentat prendre'm les coses més tranquil·lament. Encara em costa un poc perquè m'agrada tenir-ho tot molt controlat per tal que no se m'escape res.
El meu gran problema d'ara endavant és: vull respirar la vida en una sola glopada, però he d'acostumar-me al fet que si ho faig m'ofegue, s'ha de repartir l'aire.
Pense que he crescut, un poquet del tot que encara em falta.

Este mes he hecho 19 años.
Soy un año más mayor, acumulo nuevas experiencias a medida que pasa el tiempo.
Cosas que he encontrado y asimilado...
He encontrado nuevos buenos amigos en la universidad, he encontrado mi sitio con ellos.
Aún no estoy muy segura de haber escogido la carrera que me hace feliz, pero he hecho tantas cosas nuevas...que plantearme tres años más aprendiendo todo esto se me hace difícil de dejar. He empezado a soltarme.
He retomado o reafirmado mi compromiso con muchas cosas que había dejado o puede ser nunca había comenzado: los juniors, los movimientos sociales, la música, los amigos, la familia, el pueblo, el arte plástico.
Me he sentido mil veces decepcionada con la sociedad, con las personas y conmigo misma. Me ha costado despertarme cada día pensando en las injusticias cotidianas y las inevitables contradicciones humanas. 
He disfrutado muchísimo ayudando a crecer a un grupo de niñas a las que ya quiero como si fueran mis hijas, he trabajado mucho para educarlas en valores y para desarrollar su capacidad crítica. He disfrutado observándolas, a ellas y a los niños más pequeños. He vuelto a sentirme viva con ellos.
He luchado con mis pasiones, he llorado por la falta de tiempo y la presión, he tenido que establecer prioridades entre las cosas que hago para disfrutarlas como debo, aunque duela dejar cosas que me gustan. Intento convencerme a mí misma de que todo no se puede hacer a la vez.
He dormido al calor de la reciprocidad por primera vez, he sentido cerca la piel de otro. Gracias a él he aprendido a respetarme y valorarme a mí misma, independientemente de los pensamientos de los demás. Me ha hecho cuestionarme la naturalidad de las personalidades, la utilidad de los sueños y las pasiones y me ha ayudado a iniciarme en un nuevo camino. Ahora se ha acabado, pero agradezco haberme atrevido a lanzarme, porque bajo había alguien para recogerme y acompañarme.
He intentado relajarme más, tomarme las cosas más tranquilamente. Aún me cuesta un poco porque me gusta tener todo muy controlado para que no se me escape nada.
Mi gran problema de ahora en adelante es: quiero respirar la vida en una sola bocanada, pero tengo que acostumbrarme al hecho de si lo hago me ahogo, tengo que distribuir el aire.
Creo que he crecido, un poco de todo lo que todavía me falta.

This month I became a 19-year-old.
I'm a year older, therefore, I accumulate new experiences as time goes by.
Stuff I found and assimilated...
I found new great friends at university, I found my place with them.
I'm not quite sure yet that I chose the right studies for my happiness, but I did so many new things...that I find it hard to quit when I think of three more years learning all this. I began to gain in confidence.
I took up again or reasserted my commitment to many things I'd left or maybe I'd never begun: juniors (sort of girl- boy scouts), social movements, music, friends, family, my hometown, plastic art.
I felt a thousand times disappointed with society, people, and myself. I found it hard to wake up every morning thinking of daily acts of injustice and the unavoidable contradictions of human beings.
I enjoyed so much helping a group of girls grow every week, girls I already love as if they were my children, worked hardly to educate them in values and help them develope their critical capacity. I enjoyed staring at them, and the younger children. I felt alive again with them.
I fought with my passions, I cried because of the lack of time and the pressure, I had to establish priorities among the activities I do in order to enjoy them the way I should, despite it hurts to leave things you enjoy.
I try to convince myself that everything can't be done at one time.
I slept, for the first time, along with the heat of reciprocity, I felt someone else's skin close. Thanks to him I learnt to respect and value myself, regardless of people's thoughts. He made me question the naturality of personalities, the usefulness of dreams and passions and he helped me start wlaking a new path. Now it's over, but I am thankful because I dared to hurl myself and there was someone to pick me and accompany me.
I tried to chill out, take things easy. I still find it difficult because I like to have everything under control so that I don't miss a thing.
My biggest problem right now is: I want to breathe life in a one and only puff, but I have to get used to the fact that if i do it, I suffocate,  I must spread the air.
I think I've grown, a bit of all the growing I still have to experience.



Música/Music:  Moonglow - Artie Shaw.

1 comentari:

  1. maaar!!!Felicidades!!! retrasadas, seguramente, porque llevo años sin meterme por este mundo :).
    Tus palabras, tus reflexiones, son preciosas. Una pregunta indiscreta: ¿has pensado en ser escritora? Me llevo fijando desde que leo tu blog que tienes una sensibilidad extraordinaria y una manera especial de expresar las cosas. Yo te leo en castellano, y te digo que la manera en que construyes las frases, en que reflejas tus pensamientos, es más que bonita. Es capaz de llegar al que te lee, de transmitir, que no es tan fácil. A mí misma, cada vez me cuesta más, estoy perdiendo práctica. A veces pienso que cada vez escribo más cosas académicas, frías, objetivas, y estoy perdiendo la costumbre de escribir emocionalmente, y me preocupa.
    Es curioso, pero no nos conocemos más que por aquí, y aún así, cada vez que entro en tu blog y leo lo que escribes, a través de los comentarios que te dejo es como si redescubriera algo en mi. No sé si me sigues :).
    Me ha encantado leer el resumen de tu año. Me siento identificada con muchas de las cosas que escribes. Y me suele pasar a mi también que necesito tenerlo todo controlado, aún estoy en el camino de aprender a ser más relajada y dejar un hueco a la espontaneidad, a lo imprevisto, en mi vida.
    De verdad, que me ha encantado leerte! Millones de besos por tu cumple, diecinueveañera!!!

    ResponElimina

Oh! Benvinguts, passeu, passeu; de les tristors en farem fum.